Նրա կյանքը՝ անխոնջ պայքար, իսկ նա՝ անսասան հերոսուհի…
10 տարեկան է Սյաո Ինը, բայց նրա ուսերին ծանրացած է մի ամբողջ ընտանիքի ճակատագիր։ Հոր ողբերգական մահից և մոր անհետացմանից հետո նա դարձավ եղբայրների հենասյունը՝ նրանց քույրը, մայրը և հայրը միաժամանակ։
Նա արթնանում է շատ շուտ՝ նախաճաշ պատրաստելու, եղբայրներին հագցնելու և դպրոց ուղեկցելու համար։ Դրանից հետո շտապում է տուն՝ կատարել տանը մնացած գործերը՝ լվացք, մաքրություն, ուտելիք։ Իսկ հետո՝ կրկին դպրոց, որպեսզի նրանց տուն բերի։
Մանկությունը Սյաո Ինը փոխարինել է պատասխանատվությամբ։ Նա մեծացել է մեկ գիշերում…
Նրանք ապրում են Նանտանա գյուղում՝ խոնարհ պայմաններում, հորեղբոր տանը։ Բայց Սյաո Ինը վախեցող ու խղճուկ երեխա չէ։ Նա ուժեղ է՝ անհավատալի չափով։ Նա ինքնակամ ստանձնել է ընտանիքի բոլոր պարտականությունները՝ փոքրիկ եղբայրներին ոչ միայն խնամելով, այլև սեր ու հույս տալով։
Հայրը մահացավ մի քանի տարի առաջ՝ քաղցկեղի դեմ անզիջում պայքարում։ Իսկ մայրը, վախեցած կամ անզոր, հեռացավ՝ թողնելով երեք երեխաներին ճակատագրի առաջ։ Բայց Սյաո Ինը չի թողել, որ հուսահատությունը հաղթի։ Նա երբեք չի բողոքում, երբեք չի լալիս ուրիշների ներկայությամբ։
Երբ հորեղբայրը առաջարկեց որդեգրել երեխաներին և նրանց տեղափոխել ուրիշ տուն, Սյաո Ինը վճռական մերժեց.
«Ես իրենց քույրն եմ, մենք միասին կմնանք։ Ես կհասցնեմ ամեն ինչ։»
Նրա ամեն օրն սկսվում է աշխատանքով ու ավարտվում հոգնածությամբ։ Ջուր է բերում գյուղի ծայրից, փայտ է պատրաստում վառարանի համար, կերակուր է պատրաստում և լվացք անում։ Այս ամենի կողքին նա նաև գերազանց սովորում է՝ ապացուցելով, որ իրական ուժը ոչ թե մկաններում է, այլ՝ սրտում։
Սյաո Ինը դարձել է ողջ գյուղի սիրվածը։ Համագյուղացիները, բարեկամները նրան օգնում են՝ ով ինչպես կարող է։ Ոմանք հագուստ են բերում, ոմանք՝ կաթ կամ բրինձ։ Բայց նրա ամենամեծ հարստությունն այն ժպիտն է, որ նա պահում է եղբայրների համար՝ անգամ ամենադժվար օրերին։
Նա չի խնդրում աշխարհից կարեկցանք, նա պարզապես շարունակում է ապրել՝ հերոսաբար։